Eerste test 2020 Kawasaki Z H2: Engel en Duivel in één

Een vlaggenschip is volgens Van Dale “een pronkstuk, een paradepaardje”. In dat opzicht is de nieuwe Z H2 zeker een vlaggenschip voor Kawasaki. Het is een motor die het imago van het merk versterkt, toont hoeveel technologie er in huis is en doet dromen. Maar de Z H2 is veel meer. Dat kwamen we aan de weet na twee dagen intensief testen.
Foto’s: Kawasaki

Drieledige test

Kawasaki had het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Ze gaven ons de kans om een de 200 pk sterke Z H2 op drie verschillende manieren te testen. En ze gingen daarbij een uitdaging niet uit de weg. Het eerste deel van de test verliep op een afgesloten circuit in het complex van de Las Vegas Motor Speedway. Stel het je voor als een stratencircuit met niet al te egaal asfalt, maar dan wel op een open vlakte en helemaal afgesloten, inclusief curbstones en een pitlane.

Daarna was het de beurt aan het ovaal van de Vegas Motor Speedway. Inclusief bankings en de bandensporen van de Nascars die in de muur gegaan zijn. Het doet je even nadenken als je aan 220 een bocht uitkomt. Het derde deel was een klassieke rit op de openbare weg. Nu ja, voor zover je een rit door het Amerikaanse Valley of Fire national park als ‘klassiek’ kunt bestempelen.

Belangrijkste nieuwe kenmerken

Voor alle duidelijkheid: de Z H2 is geen gestripte versie van de Ninja H2, Kawasaki’s supersonische GT. De Z H2 mengt de Sugomi stijl van Kawa’s Z serie met de supercharged technologie en een heleboel model-specifieke eigenschappen. Voor de duidelijkheid overlopen we hieronder even de meest opvallende kenmerken van de nieuwste Kawasaki:

• 998 cc vier-in-lijn met compressor – 200 pk en 137 Nm
• Supernaked met Sugomi stijl
• Elektronisch gestuurd gashendel
• Trellis buizenframe
• Assist/slipper koppeling
• TFT dashboard met smartphone connectiviteit
• Tractiecontrole, launch control, cruise control, 4 rij-modi, ABS, …
• Quickshifter
• Brembo Monobloc remklauwen
• LED verlichting voor en achter

Verrassend goed

Het eerste deel van de test verliep op het zeer atypische circuit in het Las Vegas Motor Speedway complex. En meteen kregen we ook een verrassend beeld van de Z H2. In alle eerlijkheid, we hadden de Z H2 minder goed verwacht op dit onderdeel. Bij een motor die een evolutie is van een vorig model, kun je altijd in zekere mate inschatten wat je mag verwachten. Echter, de Z H2 heeft geen voorganger en op basis van wat we eerder ervoeren op de Ninja H2 en de foto’s die we te zien kregen, hadden we de Z H2 anders verwacht. Zwaarder sturend vooral en brutaler op het gas. Natuurlijk fladderde de 238 kg zware 1000 cc niet over het circuit als een 600 supersport, maar het ging allemaal verrassend goed. En met 200 pk op een circuit, dat is altijd kicken.

Kracht alomtegenwoordig

Als niet-competitierijder met aardig wat circuitervaring, voldeed de Z H2 op alle vlakken aan wat we nodig hadden; de grondspeling volstond altijd. Dat het de tweede sessie – bij ons net zoals bij alle andere testrijders – een stuk vlotter ging, lag aan het feit dat we zowel de motor als het circuit beter kenden. We veranderden niks aan de instelmogelijkheden van de ophanging en stelden vast dat de Kawa zowel bij doorsnee sportief gebruik op het circuit, als wanneer je echt gaat pushen, gewoon heerlijk voorspelbaar is.

Dat wil zeggen dat je hem heel goed aanvoelt en weet wat je mag en niet mag doen. Het blok doet het ook uitstekend bij gematigde snelheden en is zo lineair dat je het bijna als elektrisch mag bestempelen. Altijd en overal is er kracht ter beschikking. Dat komt ook omdat een supercharger (of eenvoudiger: een compressor) niet werkt als een turbo, maar bij alle omwentelingssnelheden ondersteuning biedt (hij wordt immers door de nokkenas aangedreven).

Oh Boy!

Jongens wat gaat dit ding hard. Als je echt aan het gas gaat hangen, vliegt het voorwiel in de eerste drie versnellingen altijd de lucht in. Heerlijk is het dan ook om in volle acceleratie een tikje op de goed werkende quickshifter te geven en het voorwiel onder een blijvende acceleratie weer (even) naar het asfalt te brengen.

Uit het voorgaande kun je afleiden dat de Z H2 een verrassende speelsheid heeft voor een motor met dit gewicht en dit vermogen. Hem vergelijken met een pure sportieve naked moet je echter niet doen. Er zijn nakeds die ontworpen zijn om zo goed mogelijk te presteren op een circuit en ook op de weg aanvaardbaar vlot rijden. De Z H2 moet je niet beoordelen op rondetijden, maar op de kick die hij je geeft. En eigenlijk is dat wat ons betreft nog steeds de belangrijkste parameter. Omdat deze – in tegenstelling tot rondetijden – ook op de openbare weg van pas komt.

Het stopt niet

Die kick was er bijgevolg ook toen we een uurtje later het ovaal van de Las Vegas Motor Speedway op doken. Opvallend hier was de stabiliteit aan waanzinnig hoge snelheden. Op geen enkel moment ga je op het ovaal onder de 200 km per uur, met pieken in ons geval in de buurt van de 260. Het gebeurde een paar keer dat we aan 240 nog een tik tegen de quickshifter gaven om nog eentje op te schakelen. De Z H2 trekt zich ook in zesde zo hard vooruit, dat je het gevoel hebt nog te kunnen opschakelen.

Op een ovaal van 2,4 km lang, een schuine hoek van maximaal 20° en een meter of 20 breed, heb je geen accuraat gevoel van snelheid. Met de trekkracht die de Z H2 nog biedt in zijn zes, is het dus niet abnormaal dat je aanvankelijk aan 240 nog eentje wilt opschakelen.

Naarmate je meer aan het ovaalrijden went, maken twijfels plaats voor opwinding. En je slaagt er in de Z H2 echt naar zijn limieten te pushen. En die liggen heel ver. Ook in deel twee van deze test lag het sensatieniveau hoog.

Openbare weg

Wat ons met enig voorbehoud in het zadel deed wippen op de tweede testdag. Dan stond immers een dagje op de openbare weg gepland. Van Las Vegas naar het Valley of Fire National Park en terug. Kleine 200 km op glooiende wegen en met adembenemende vergezichten. Met niet al te hoge snelheidslimieten en wetsdienaren die er op toezien dat die beperkingen gerespecteerd worden. Het ideale speelterrein voor motoren van Amerikaanse makelij.
Je had kunnen argumenteren dat dit voor de Z H2 zelfs minder de juiste habitat is dan een circuit.

Verrassend comfortabel

Wel, dat zou fout zijn. De nieuwste Kawasaki ontpopte zich hier tot je reinste powercruiser. Een motor die je onder alle omstandigheden de keuze biedt tussen – ten minste – drie versnellingen en een verrassend ontspannen rijhouding biedt als je gewoon rechtop in het zadel blijft zitten. De – goed werkende – quickshifter dient hier niet om te ‘shortshiften’ om het voorwiel beneden te houden of om tijdswinst te boeken. Nee hier is de quickshifter een extra tool om het comfort te verhogen. En dan is het vermogen niet opvallendst, maar wel het koppel en de lineaire krachtontwikkeling van het blok eens je aan een luttele 3.000 rpm. rijdt.

Gooi daarbij het overzichtelijke dashboard en de veel romiger gasrespons dan op de andere supercharged modellen en je ziet dat de Z H2 ook een ander gezicht kan tonen. Eentje dat voor de meest motorrijders vaker zal van pas komen dan de kwaliteiten aan 250 km per uur. Zowel de Road als de Sport modus zijn hier geschikt. En wie af en toe het voorwiel wat langer in de lucht wil houden, schakelt best over op de Rider modus. Opletten wel, want ook al is de Z lineair, het gaat soms wel heel hard vooruit. Dat voorwiel gaat snel hoger dan je denkt…

Hyperbike?

Het is vooral goed om weten dat ook die weg kwaliteiten bij normale snelheden er duidelijk zij en het is een zeer deugddoende gewaarwording om te voelen dat je altijd wel wat meer in de kast hebt. Ook als je aan snelheden rijdt die je je rijbewijs kunnen kosten. Maar als het rustig moet, dan kan de Z H2 dat perfect aan.

Vraag je maar eens af hoe vaak eigenaars van een Lambo of Ferrari voluit gaan met hun wagen. Antwoord: zelden of nooit. Maar toch zijn het supercars. In die zin is de Z H2 ook een Superbike, maar dan in een andere zin van het woord dan we gewoon zijn. Dit is geen WK-winnende productieracer (zo heeft Kawa er trouwens ook eentje in huis) maar een motor die in een zò breed spectrum zò goed presteert dat de term hyperbike hier misschien nog het best op zijn plaats is. Het is een engel als het moet en een duivel als het kan.

Uithangbord

Gezien de kwaliteiten, de afwerking en de uitrusting is de prijs van 17.599 euro (versie met zwart frame) absoluut correct. Kawasaki gaat van deze motor geen gigantische aantallen verkopen, maar het selecte publiek dat er toch eentje koopt, mag zeker zijn dat hij of zij een motor met heel wat kwaliteiten en nauwelijks gebreken in huis haalt.

Maar omdat dit ook een uithangbord is en een motor is die het imago van het merk omhoog trekt en getuigt van de technologische know how, zal hij ook menig motorrijder doen dromen. En als de nieuwste Z te hoog gegrepen is, wordt het misschien wel een andere Z. En zo straalt de kwaliteit van de Z H2 af op het hele gamma en is het nog niet eens zo gek bekeken van Kawasaki om een motor te bouwen waarvoor uitsluitend superlatieven op hun plaats zijn.

Meer weten over de 2020 Kawasaki Z H2?
Lees hier het Vier Minuten Vragenvuur na de test met de Z H2

Technische gegevens 2020 Kawasaki Z H2

Motor
Type Vloeistofgekoelde viercilinder
Cilinderinhoud 998 cc
Maximaal vermogen: 200 pk bij 11.000 opm.
Maximaal koppel: 137 Nm bij 8.500 opm
Transmissie: 6 versnellingen
Eindoverbrenging: ketting

Rijwielgedeelte
Frame: Trellis frame, hoogwaardig staal
Voorvork: Showa Big Piston Fork, instelbare in- en uitgaande demping, en veervoorspanning
Achterschokbreker: Showa monoshock op Unitrack link; uitgaande demping en veervoorspanning regelbaar
Remmen Voor: Dubbele semi – zwevende 320mm schijven met radiaal gemonteerde Brembo M4.32 monobloc 4-zuiger remklauwen
Achter: Enkele 260 mm schijf, tweezuigerklauw, ABS

Afmetingen
Wielbasis: 1455 mm
Rijklaar gewicht: 238 kg
Zithoogte: 830 mm
Tankinhoud: 19 liter

Prijs:
België: 17.599 euro (zwart frame); 18.049 euro (rood frame) en 18.249 euro (groen frame)
Nederland: 19.999 euro (zwart frame); 20.449 euro (rood frame) en 20.649 euro (groen frame)