Test: Moto Morini Seiemmezzo SCR & STR

Herrijzenis, comeback, retour. Hoe je ‘t ook wilt noemen, Moto Morini is helemaal terug. En hoe. We mochten eerder dit jaar al kennismaken met de naar onze mening bijzonder geslaagde X-Cape 650, en nu bouwen de Italo-Chinezen ook een naked en een scrambler rond hetzelfde blok. Wij reisden naar Frankrijk af om de Seiemmezzo-tweeling aan de tandwielen te voelen.

Eeneiig

Tweeling is een term waar we al snel mee jongleren als twee motoren binnen eenzelfde merk op hetzelfde platform worden neergezet. Maar in ‘t geval van de Seiemmezzo is die omschrijving allerminst vergezocht. Aangezien de technische fiches van scrambler-versie SCR en de naked STR tot ver na de komma gelijk lopen, zijn we zelfs geneigd ze als eeneiig te catalogeren. Beide motoren hebben immers exact dezelfde 649cc tweecilinder lijnmotor aan boord (in beide versies goed voor 61 pk / 54 Nm), exact dezelfde ophanging, remmen, zadelhoogte, gewicht en tankinhoud. De minieme verschillen zitten ‘m in het kuipwerk, het stuur, de kleur van de voorvorkpoten, de zadelkleur en -stiksels, de spatborden en de wielen/banden.

Stralen

Staat wél op de lijst der overeenkomsten: het onverwacht hoge niveau van de afwerking. Zowel de STR als de SCR stralen in hun respectievelijk metallic en matte velletje, waarbij elk kabeltje mooi zit weggewerkt achter kuipwerk of op het frame. Het zwartgelakte blokje gaat op in de in een al even duistere tint gedoopte frame en quasi elke lasnaad is netjes, van smeltbad tot eindslakje. Van het strak gestikte zadel met ingestanste logo, over het ledstreepje in het waanzinnig mooi vormgegeven subframe (vooral de versie op de STR), tot de visuals op het perfect overzichtelijke TFT-schermpje. Geen element op deze motoren valt op ‘t eerste zicht te rijmen met de lage prijs waaraan Moto Morini ze in de markt zet. Een welgemikte streep Italiaans design op doorgewinterde Chinese productie-efficiëntie. 

SCR-amblen

Aftrappen doen we op de SCR. Met één meter zeventig krijg je je been makkelijk over de 810 mm hoge zit gezwaaid, waarna beide voeten met de bal op de korst steunen. In het dik gepolsterde, comfortabele zadel duwt het hoge en licht achterover gekantelde stuur van de SCR je lekker mooi rechtop voor de rit. De verlichte knoppenwinkel is speciaal voor deze telgen ontwikkeld, en voelt niet enkel premium aan, maar is ook meteen overzichtelijk. Onze kort afgezaagde tengels kunnen meteen met de instelbare hendels in de weer voor optimale controle, een por op de startknop ontlokt een volle brom uit de twin, een lichte tik met de dikke teen tikt ‘m in z’n één en de grote, centraal op het dashboard geprojecteerde gearindicator geeft aan dat we er klaar voor zijn. Vooruit met de geit. 

Kolenkamer oppoken

We zijn amper een kilometer ver als ik m’n viziertje een eerste keer open duw en een blik van bewondering deel met de journalist naast me. “Wat een onwaarschijnlijk fijn ding is dit, man?” Van de manier waarop het gebrul uit de demper aanzwelt als je de kolenkamer oppookt, over de volgzaamheid van de Seiemmezzo SCR bij elke impuls op z’n brede hefboom (70 mm breder dan op de STR), de erg fijn te bedienen axiale Brembo’s  en het potente eindschot tussen 6.000 en 10.000 toeren, tot de grip die de nochtans nagelnieuwe Pirelli MT60RS’en op dit zeiknatte wegdek aan de dag leggen: die grijns krijgen ze vandaag niet meer weggepoetst.

De ophanging staat in standaardinstelling nagenoeg perfect afgesteld voor m’n 70 rijklaarkilo’s, wie lichter of zwaarder is kan de 43mm Kayaba USPD-vork middels een schroevendraaier helemaal naar wens boetseren, en achteraan met veervoorspanning en uitgaande demping klooien tot de 6 ½ helemaal naar wens presteert. Top voor dit budget, waarmee MM een pak A-merken een flinke neus zet. De demping absorbeert het gros van de oneffenheden in het wegdek, terwijl de standaardsetting zich leent tot erg neutraal en mooi voorspelbaar stuurgedrag. Na enkele kilometers duiken we zonder de minste twijfel elke bocht in, nat wegdek of niet. 

Pure naked

Een gevoel van vertrouwen dat allerminst wegebt als we overstappen op de al even knap in z’n jas gehesen STR. Wel integendeel. Op de STR leun je opmerkelijk meer over de tank heen, en hang je een stuk meer over het voorwiel. Daardoor stuur je naar je gevoel een pak kwieker, en zwelt het tempo ook met de gereden meter aan. Exact zoals ‘t op een pure naked zou moeten voelen: licht in de aanval, klaar voor het betere bochtenwerk.

Maar ‘t zit ‘m heus niet alleen in de zithouding. Ook de keuze voor gegoten wielen en Pirelli Angel GT’s op de STR en de MT 60 RS’en met spaakwielen op de SCR, zorgt voor een opvallend verschil in stuurgedrag. Waarbij die laatste – ondanks volledig identieke vering/demping zachter voor de dag lijkt te komen – een verschil qua bandconstructie zal één factor zijn, een licht afwijkende bandendruk kan eveneens voor een verschil in aanvoelen zorgen.

Opvallend is dat Moto Morini zowel op de SCR als op de STR kiest voor een 18 inch voorwiel, waar de keuze bij nakeds of streetfighters toch al snel op een 17” valt. Wat in theorie iets stabiliteit moet opleveren, maar ook een fractie meer input zou moeten vereisen om ‘m van z’n ene op z’n andere oor te vleien. Maar ondanks het flink wat smallere stuur hebben we geen klachten op vlak van agiliteit. Al zouden we – om écht een verschil te voelen – ‘m binnenkort in deze STR-versie even tegenover Yamaha’s MT-07 en Kawa’s Z650 moeten zetten. Kan een fijne (en vermoedelijk spannende) test opleveren. 

Geweldig blok

Ook op de STR komt het blokje trouwens geweldig voor de dag. Ondanks de identieke prestatiecijfers als de X-Cape, hebben wij het gevoel dat deze machine meer zal profiteren van de 649cc twin. Onderin is de twin namelijk onderhevig aan relatief veel on/off en wat vrije slag op het gashendel, maar vanaf 3.000 toeren pikt het blok mooi lineair op tot bij de 6.000 omwentelingen. Vanaf dat punt verandert de uitlaatnoot naar een dreigend gehuil, klimt het blok nog gretiger in de toeren en sleurt het door tot voorbij de 10.000 tpm. Waarbij je amper gelooft dat er slechts 60 pk voorhanden is. Een geweldig leuke krachtbron.

Leuk voor jonge opstappers: Moto Morini heeft voor zowel de STR als SCR een licht gemuilkorfde, 48 pk sterke A2-versie in de aanbieding. Die komt overigens ook met de axiaal gemonteerde Brembo-tweezuigers, die vandaag indruk maakten. Van hun goed te doseren bite tot de doortastendheid om de 200 kg afgeremd te krijgen als het tempo de hoogte in ging. Deze set-up laat amper te wensen over. 

Maagdelijk

Belangrijk om mee te geven is dat de zesenhalf in het vooronder vandaag even maagdelijk aan de start kwam als het rubber om de spaakwielen. 0 kilometer op de teller, en dus niet ingereden voor de vuurdoop. Wat enerzijds de verwondering over de prestaties kracht bij zet, maar meteen ook verklaart waarom niet elke versnellingsbak op de testmotoren meteen thuis geeft. We wisselden die dag heel regelmatig van STR/SCR om zeker met elke kleurvariant voor de lens te passeren, waarbij de verschillen in schakelgedrag opvallend waren: van boterzacht naar ronduit stroef. Steeds doeltreffend en zonder valse neutraals, weliswaar. Maar opvallend. Ook in dat opzicht dringt een herkansing na ettelijke duizenden kilometers (en bij voorkeur in een vergelijkende test) zich op. 

Conclusie

Voor 7.199 / 7.599 euro haal je respectievelijk een Moto Morini Seiemmezzo STR of SCR in huis, die elk uitpakken met een heel knap en makkelijk te bedienen 5-duims dashboardje, een volledig instelbare Kayaba UPSD-voorvork, instelbare hendels, Brembo-remmen, verlichte knoppen,… Een knap vormgegeven en uitgevoerd pakketje waar geen motorrijder z’n neus voor zal ophalen. Maar ook een machine die stuurt, remt, klinkt en presteert zoals je ‘t zou hopen. Als na een hertest ook de versnellingsbak wat uniformer presteert, wordt dit gewoon een hele lastige klant voor de zogenaamde A-merken.