Met Honda’s DCT-motoren door Ierland

Bij motorfietsen waarop het DCT-systeem beschikbaar is, kiest anno 2023 nog maar vier op de tien kopers voor het traditionele schakelen. 13 jaar na zijn introductie op de VFR1200F, is het systeem populairder dan ooit. Om uit te vissen hoe dat komt, gingen wij met vier van Honda’s DCT-motoren rijden in Ierland.

De Constante Technologie evolutie

We reden met Honda’s, dat spreekt. Want ’s werelds grootste motorenfabrikant is de enige die een dergelijk systeem aanbiedt. De keuze voor de vergelijkingstest/reisreportage viel op de NT1100, Africa Twin, GoldWing en X-ADV. Vier erg verschillende motoren die zich op een zeer gevarieerde route in Ierland konden bewijzen.

Dublin – Corck – Tipperary

“Waarom Ierland”, horen we u al denken. Wel, daar zit een vleugje originaliteit – of zowaar humor – in van Honda. De route liep immers van Dublin naar Cork en Tipperary. Jawel, de DCT-afkorting werd subtiel verwerkt in het roadbook. Ok, we hadden ook van Den Haag via Coevorden naar Terneuzen kunnen rijden, maar geef toe, 600 km door Ierland…het spreekt niet iets meer aan.

De Coolste Tocht

Alsof ze het bij Honda wisten, kregen we voor het eerste deel van de Ierse reis, de Africa Twin onder de kont geschoven. De Adventure Sports uitvoering nog wel. We hadden dus nog een heel stuk verder kunnen rijden dan de 180 km die we met deze motor deden. Vertrokken vanuit het imposante Carton House nabij Dublin ging het onmiddellijk richting Wicklow Mountains. Een nationaal park dat eerder aan Schotse hoogvlaktes dan aan Ierland doet denken. Of aan het eiland Man, want op de snelle, maar soms hobbelige wegen die er naartoe leiden, gingen de beide wielen van de Africa Twin een paar keer de lucht in. U snapt het al, de voorrijder hield er niet echt een slakkengangetje op na. Heerlijk sportief sturen was het, maar met toch af en toe wat rustiger stroken die je toelaten om te genieten van de immense natuurpracht in die regio. Soms ruwe hellingen, een andere keer een pittoreske waterval en rond deze tijd van het jaar met een massa bloeiende bloemen die een waaier aan kleuren over de hellingen strooien. Cool!

Ken je die?

Ook cool, was de rit op de X-ADV trouwens. Daarop gingen we na de lunchstop in New Ross aan de slag. Het havenstadje is een aanrader voor een stop, met o.a. bezienswaardigheden zoals the Dunbrody Famine Ship en the Emigrant Flame, twee herinneringen aan de pijnlijke hongersnood die vele Ieren deed emigreren. Het nabijgelegen Dunganstown is trouwens de geboorteplek van Patrick Kennedy. Misschien wel de bekendste Ierse immigranten in de Verenigde Staten.

Terug naar de X-ADV! Honda’s eigenzinnige adventure scooter is altijd al een favoriet geweest en op de bochtige wegen die ons uiteindelijk naar de Cliffs van Dungarvan leidden was de X-ADV de evenknie van de zwaardere motoren die mee op pad waren. Met een eenvoudiger DCT (geen Sport stand op het schakelsysteem en geen IMU voor de aansturing) maar wel met genoeg rij-modi om de motor helemaal naar je hand te zetten. En na dik 250 km bochtenpikken, deed het deugd om op het laatste stuk richting Cork een stukje snelweg te nemen. In het Castelmartyr Resort vonden we wat we niet voor mogelijk hadden gehouden: nog meer luxe dan op onze vertrekplaats in het Carton House. I kid you not.

It’s a long way

Op dag twee ging het richting Tipperary. Vooral bekend van het liedje dat in WOII opgang maakte. It’s a long way to Tipperary. Maar het is niet het stadje op zich dat de moeite waard is om ver te rijden. Eigenlijk is het maar een dorp met weinig om het lijf. De weg die er naartoe leidt, is wél een absolute aanrader. The Vee Pass ontleent zijn naam aan de ene en inderdaad erg scherpe haarspeldbocht die er in ligt. Maar de vergezichten op de Knockmealdown Mountains (foto hieronder) zijn onvergetelijk, het asfalt goed en de mooie bochten legio. Als je ooit in de buurt bent: de strook tussen Waterford en Knockaunabulloga is een absolute aanrader.

We reden dag twee afwisselend op de NT1100 en de GoldWing. Sommige stroken hadden asfalt waar ze zelfs in België de neus zouden voor optrekken en ongeveer om de 10 seconden is er een bocht. Eerder een weg voor een wendbare middenklasser, zou je dus denken. En dat kan ook wel zo zijn, maar toch hadden we op geen van beide éénliter-plus motoren ook maar het minste probleem. Je kunt je voorstellen dat je je op een dergelijke route normaal gezien half suf schakelt, hier was dat dus niet het geval.

Geen gemis, wel een voordeel

Misten we dat schakelen? Helemaal niet. Er was dermate veel rijplezier, dat het concentreren op het kiezen van de juiste lijn, het samenspel tussen gas en remmen en het occasioneel tikken op de shiftknop bij het afremmen op de motor, ons een heel goed gevoel gaf. Dat is een persoonlijke indruk en het is mooi dat het DCT systeem bestaat als optie op de heel wat Honda motoren. Waar de keuze er niet is (bij de X-ADV bijvoorbeeld) is het gebruik van de dubbele koppeling gewoon een voordeel. Terwijl je op andere scooters gewoon met een automaat rijdt, kun je hier nog remmend afschakelen, vroeger of later opschakelen, of gewoon ook voor de volledig automatische optie kiezen.

De Conclusie Tekst

Na meer dan 600 km en twee dagen in het zadel, was het ook mooi om de onderlinge verschillen tussen de DCT-systemen van elke motor te kunnen aanvoelen en herkennen. Die verschillen zijn groter dan we verwacht hadden. Jammy om dat te mogen meemaken (dat is Iers voor ‘lucky’) want het toont aan dat DCT uitgegroeid is van één systeem naar een breed platform dat op iedere motor andere karakteristieken toont. We kunnen niet anders dan concluderen dat we tijdens die 600 km en naar schatting 5000 bochten, niet één keer verlangd hebben dat we op een tradtioneel schakelende motor zaten. Dat zegt veel. Al wil het niet zeggen dat we volgende week niet met heel veel zin op een traditioneel schakelende motorfiets zulen stappen.  Wat wél van telt, is dat de DCT-motoren  – naast het mooie weer en de schitterende Ierse routes – ons voorzien hebben van rijplezier en unieke herinneringen. En zijn dat nu niet net twee van de basisvereisten waarrond motorrijden moet draaien?